История, традиции, достижения учреждения образования

З гісторыі Пухавіцкай сярэдняй школы

Школа – гэта месца, дзе не проста атрымоўваеш веды, але і знаходзіш сапраўдных сяброў, перажываеш першыя радасці, а магчыма, і першыя расчараванні. Пераступіўшы ў шасці- сямігадовым узросце прыступкі школьнага будынка, кожны з нас праз усё жыццё з замілаваннем у душы і сэрцы праносіць успаміны пра самыя бестурботныя дні. Бо якімі б несправядлівымі не здаваліся дзіцячыя і юнацкія цяжкасці, побач былі настаўнікі, якія вучылі жыць, шукаць і верыць. Кожнай раніцай яны сустракаюць сваіх выхаванцаў з добрай усмешкай на твары – гэта значыць, што рады бачыць дзяцей, што чакаюць іх. Ніхто, напэўна не стане спрачацца, што чакаюць там, дзе любяць. А месца, дзе нас любяць, мы з упэўненасцю называем домам. Школа становіцца домам не толькі на час навучання. Яна застаецца ім і тады, калі мы прыводзім вучыцца сваіх дзяцей, унукаў.  Аднакласнікаў і настаўнікаў мы лічым сваёй сям’ёй, бо маем старонкі жыцця гэтай сям’і, запоўненыя поспехамі, дасягненнямі і традыцыямі.Часам строгія, іншы раз стрыманыя, але заўсёды мудрыя настаўнікі вядуць нас на пачатку жыццёвага шляху, ахоўваючы ад праблем і перашкод. Як родныя бацькі, яны напаўняюць будучае чароўным светам ведаў, вопыту, мудрасці.

Адчуванне, што ты  дома, не пакідае наведвальнікаў Пухавіцкай школы, якая 150 год назад гасцінна адчыніла дзверы ў свет ведаў.                                           

Вёска Пухавічы, дзе 16 лістапада 1863 года пачало дзейнічаць пачатковае народнае вучылішча, - месца для нашага рэгіёна адметнае. Менавіта гэты населены пункт даў назву Пухавіцкаму раёну, хоць “сталіцай” Пухавічы з’яўляліся толькі адзін год – з ліпеня 1924 па ліпень 1925 года. Наступствам вялікага пажару, што знішчыў большую частку мястэчка, стаў перанос адміністрацыйнага цэнтра ў горад з прыгожай назвай Мар’іна Горка. Але на назву раёна гэта не паўплывала – ён так і застаўся Пухавіцкім. Цяжка растлумачыць гасцям раёна, чаму, выходзячы на чыгуначным прыпынку Пухавічы, трапляеш у Мар’іну Горку. Каб апынуцца ў самой вёсцы, трэба пераадолець яшчэ 10 кіламетраў. Зразумела, што славяцца Пухавічы не гэтым парадоксам, а сваёй слаўнай гісторыяй.

З’яўленне навучальнай установы стала адной з самых значных падзей у гісторыі вёскі Пухавічы. Ужо праз год пасля яе адкрыцця на грошы мясцовых жыхароў быў узведзены цагляны будынак, куды спяшаліся атрымаць веды мясцовыя хлопчыкі. Скупыя архіўныя звесткі сведчаць, што ў 1864 годе іх займалася 27. Настаўнічаў  у вучылішчы выпускнік Нясвіжскай семінарыі Грынько. На ўтрыманне навучальнай установы казна штогод выдзяляла 200 рублёў. З цягам часу прыйшлі вучыцца і дзяўчынкі. Вядома, што ў 1884 годзе школу наведвалі 10 дзяўчынак і 32 хлопчыкі. Пашырыўся і штат настаўнікаў: у перыяд з 1904 па 1908 год тут працавалі К.Рудакоўскі, М.Бабейка, В.Бабейка, М.Лабоцкая, Н.Ярмак, А.Ягорка.

Пасля Кастрычніцкай рэвалюцыі школе перадалі трохпавярховы драўляны  будынак, які пабудаваў у 1903 годзе маскоўскі фальшываманетчык, што ладзіў свой “бізнас” у Пухавічах.                                                                                 

У савецкі час вучылішча было пераўтворана ў сямігодку, а ў 1937 годзе адбыўся першы выпуск сярэдняй школы. У гады Вялікай Айчыннай вайны многія з настаўнікаў і былых вучняў змагаліся на фронце, у партызанскіх атрадах. У Пухавіцкай сярэдняй школе вучыліся будучыя героі Савецкага Саюза Шут М.К. і Тарлоўскі В.І. Адразу пасля вызвалення Беларусі, у 1944 годзе, школа аднавіла  сваю асветніцкую дзейнасць, і ў 1949 годзе 14 вучняў атрымалі атэстаты сталасці. Шмат зрабілі для аднаўлення школы і стварэння яе матэрыяльнай базы дырэктары П.М. Паўловіч, які ўзначальваў навучальную ўстанову ў 1944 – 1946 гадах, і А.І. Сіротка (з 1946 па 1965 год).

Было вельмі цяжка, але навучальны працэс працягваўся. Сёння многія вучні малодшых класаў калі наведваюць школьны музей, са здзіўленнем глядзяць на сваіх аднагодкаў з далёкага 1947 года, якія вельмі сур’ёзна разам з класным кіраўніком пазіраюць у аб’ектыў фотаапарата. Здзіўленне малодшых школьнікаў выклікае тое, што добрая палова класа “пазіруе” басанож. Як і ўвесь гераічны беларускі народ, нягледзячы на  пасляваенныя праблемы, педагагічны калектыў Пухавіцкай СШ працягваў сваю асветніцкую дзейнасць.

У 1964 годзе быў пабудаваны трохпавярховы будынак школы на 640 вучнёўскіх месцаў. Шматлікія кабінеты былі абсталяваны ў адпаведнасці з тагачаснымі патрабаваннямі.

Хочацца прыгадаць прозвішчы дырэктараў, што ўзначальвалі навучальную ўстанову адукацыі з 1965 года. Гэта былі таленавітыя педагогі і кіраўнікі:   Яковін Уладзімір Аляксандравіч ( з 1965 па 1984 гады),   Ралькевіч  Ала Васільеўна ( з 1984 па 1993 гады), Прысяжнюк Уладзімір Рыгоравіч ( з 1994 па 1997 гады). Усе яны ўнеслі значны ўклад у развіццё адукацыі на Пухавіччыне. З 1997 года іх высакародную справу працягвае Валянціна Сяргееўна Бяседзіна, выпускніца Пухавіцкай школы, сапраўдны майстар сваёй справы.

З павагай і цеплынёй узгадваем заслужанага настаўніка БССР В.І. Бялугіну, настаўнікаў Т.П. Лапко, З.І. Корань, Г.А. Свірыдовіч, М.У. Мікульчык, Л.І. Меткалік, Н.І. Кавалёнак, Я.М. Якавіцкага, Т.В. Якавіцкую, Л.С. Халецкую, Н.Ф. Суддзеву, Т.А. Кавалёву, З.І. Уразаву, Л.Э. Якубіцкую

У жніўні 2022 года школа набыла новае імя - Дзяржаўная ўстанова адукацыі "Пухавіцкая сярэдняя школа імя А.Ф. Смеяновіча"

Сёння ў Пухавіцкай сярэдняй школе вучыцца 218 школьнікі з Пухавіч і навакольных вёсак. Заняткі праводзяцца ў адну змену, але на гэтым школьнае жыццё не спыняецца. Другая палова дня прысвечана факультатыўным і спартыўным заняткам, працы ў аб’яднаннях па інтарэсам. Вучні наведваюць факультатыўныя заняткі гуманітарнага, прыродна-матэматычнага, творчага, спартыўнага накірункаў, заняткі па фарміраванні беражлівых адносін і здаровага ладу жыцця. Работа ў аб’яднаннях па інтарэсам дае магчымасць дзецям выбраць заняткі, якія іх цікавяць: наведаць спартыўныя секцыі баскетбола, настольнага тэніса; заняткі па выяўленчаму, дэкаратыўна-прыкладному мастацтву, музейнай справе, інфарматыцы. Навучэнцы з’яўляюцца пастаяннымі ўдзельнікамі ў навукова-практычных канферэнцыях, прадметных алімпіядаў, інтэлектуальных і творчых конкурсах розных накірункаў.

Працуе ў школе 25 настаўнікаў, амаль што ўсе з вышэйшай і першай кваліфікацыйнай катэгорыяй. Прыемна адзначыць, што 13 педагогаў – выпускнікі школы розных гадоў. Дзейнічае 3 метадычныя аб’яднанні настаўнікаў-прадметнікаў, метадычнае аб’яднанне класных кіраўнікоў. У навучальнай установе для атрымання якаснай адукацыі ёсць наяўнасць высокакваліфікаваных педагогаў і нядрэнная матэрыяльная база. Гэта – 13 вучэбных кабінетаў, актавая, спартыўная, трэнажорная залы, сталовая, музей, бібліятэка, стадыён, спартыўныя пляцоўкі, кабінет інфарматыкі з сучасным абсталяваннем, майстэрні, прышкольны ўчастак.

Дзейнасць Пухавіцкай сярэдняй школы скіравана на стварэнне спрыяльных умоў для усебаковага развіцця асобы з улікам індывідуальных здольнасцей, схільнасцей і адукацыйных запытаў.

Мяняецца час. Адно пакаленне змяняе другое, але школа застаецца родным домам для тых, хто вучыўся, вучыцца і вучыць. Кожны, хто завітаў сюды, набывае веру ў свае справы, упэўненасць у будучым, адчуванне дасягнення самых складаных высот. Той, хто аднойчы прайшоў праз адчыненыя вароты ў школьны двор, палюбіў і запомніў прыгожыя квяцістыя алеі, па якіх хочацца прайсціся зноў. Хто трапіў у школьны будынак, адчуў утульнасць прасторных  карыдораў, напоўненых дзіцячым смехам, гасціннасць вучэбных кабінетаў, у якіх абавязкова спазнаеш новае. І, канечне, нікога не аставяць абыякавымі прыветлівасць і шчырасць гаспадароў гэтага вялікага дома. І ў той момант, калі бачыш прыемныя ўсмешкі, бляск на тварах усіх членаў сям’і па прозвішчы Школа, разумееш, што сюды хочацца вяртацца зноў і зноў.

Арнольд Фёдаравіч Смеяновіч нарадзіўся 11 жніўня 1938 г. ў  горадзе Бранск. Беларускі вучоны ў галіне нейрахірургіі. Акадэмік Нацыянальнай акадэміі навук Беларусі (2009; чл.-кар. з 2004), доктар медыцынскіх навук (1981), прафесар (1993), лаўрэат Дзяржаўнай прэміі Рэспублікі Беларусь (1994). Заслужаны дзеяч навукі Рэспублікі Беларусь (1998). У 1954 г. скончыў Пухавіцкую сярэднюю школу.

З  газеты “Звязда”:

... я ў дзяцінстве і марыў стаць лётчыкам.  Мой бацька быў ваенным. Летам 41-га — мне не споўнілася яшчэ і 4-х гадоў — яго тэрмінова адазвалі ў Акадэмію імя Фрунзэ, дзе ён вучыўся, і накіравалі на фронт, у дэсантныя войскі. Адтуль ён ужо не вярнуўся. Мама расказвала, што, калі тата ад'язджаў з вёскі Пухавічы, дзе жыла наша сям'я, я доўга чапляўся за яго, не хацеў адпускаць... Зразумела, бацькавы гены зрабілі сваю справу: уласную будучыню я звязваў толькі з небам, марыў стаць ваенным лётчыкам... Але ж чалавек мяркуе, а Бог вырашае... Здарыўся няшчасны выпадак: я трапіў пад прычэп, мяне выратоўвалі ўрачы. Менавіта пасля гэтага пачуў ад сваёй бабулі: "Ты павінен стаць хірургам!". Спачатку я яшчэ сумняваўся, вагаўся, але ў 8-м класе, пасля таго, як надзеў акуляры, з марамі пра ваенную кар'еру давялося развітацца. У 1954-м паступіў у медыцынскі інстытут, у хірургію прыйшоў у 60-м, а ў нейрахірургію — у 63-м. … мая першая аперацыя было яшчэ на 4 курсе, падчас практыкі, якую я праходзіў у Пухавічах — аперыраваў апендыцыт... Потым аперацый было шмат, самых розных...

Скончыў Мінскі медыцынскі інстытут (1960). Да 1963 г. працаваў урачом Дрыбінскай бальніцы (Магілёўская вобласць). У 1963-1975 гг. урач-нейрахірург Мінскай абласной клінічнай бальніцы, з 1975 г. старшы навуковы супрацоўнік, з 1989 г. кіраўнік, з 2005 г. загадчык нейрахірургічнага аддзела, адначасова ў 1998-2005 гг. дырэктар Навукова-даследчага інстытута неўралогіі, нейрахірургіі і фізіятэрапіі Міністэрства аховы здароўя Рэспублікі Беларусь (з 2006 г. Рэспубліканскі навукова-практычны цэнтр неўралогіі і нейрахірургіі Міністэрства аховы здароўя Рэспублікі Беларусь). Правёў больш за 10 тысяч аперацый і мае 25 уласных патэнтаў і вынаходніцтваў.

Лабуш Аляксандр Сяргеевіч нарадзіўся 11 жніўня 1957г. у вёсцы Пухавічы. Акцёр тэатра і кіно. У 1974г. скончыў Пухавіцкую сярэднюю школу і працаваў мастацкім кіраўніком Пухавіцкага дома культуры. У 1975г. паступіў у Беларускі дзяржаўны тэатральна-мастацкі інстытут (майстэрня Б.І.Луцэнко). За выкананне ролі Бацькі ў дыпломным спектаклі «Пункт гледжання» У. Шукшына быў узнагароджаны дыпломам і прэміяй Беларускага саюза тэатральных дзеячаў.
У 1979г. за выкананне паэтычнай кампазіцыі па творах У. Маякоўскага стаў лаўрэатам Усесаюзнага конкурсу чытальнікаў імя Яхонтова.
У Нацыянальным акадэмічным тэатры імя Янкі Купалы, дзе служыў да нядаўняга часу, згуляў больш 40 роляў.

Працаваў выкладчыкам Беларускай акадэміі мастацтваў.
Творчы ўнёсак артыста ў развіццё беларускага тэатральнага мастацтва быў адзначаны адмысловым дыпломам Беларускага саюза тэатральных дзеячаў.

Фільмаграфія

«Вясельная ноч» (1980), «Дыханне навальніцы» (1982, Хоня), «Прабач нас, першае каханне» (1984, Кастусь), «Сівая легенда» (т/ф-опера БТ, 1987, Раман), «Мы ўсё адтуль вяртаемся.» (т.-спект. БТ, 1989), «Мая душа, як каршак дзікі.» (т.-спект. БТ, 1990, Юры Багдановіч), «Плач перапёлкі» (1991, Халадзiлау), «Крыж на зямлі і месяц у небе» (т/ф БТ, 1992, Чэрноцкi), «У жніўні 44-га» (старшыня сельсавета), «Ідылія» ( гл. роля), «Зоркая Венера» (пастух; усё — 2000).

Тэатральныя ролі

«Месье Амелькар плаціць», «Сон у летнюю ноч», «Чорная панна Нясвіжа».

Карлюкевіч Алесь Мікалаевіч нарадзіўся 6 студзеня 1964г. у вёсцы Зацітава Слабада. Беларускі краязнаўца, літаратуразнаўца, журналіст.

Выпускнік 1981 года.

Скончыў аддзяленне журналістыкі Львоўскага вышэйшага ваенна-палітычнага вучылішча (1985) і Акадэмію кіравання пры Прэзідэнце Рэспублікі Беларусь (2002). У 1981—1995 гадах служыў ва Узброеных Сілах СССР і Рэспублікі Беларусь. Працаваў у газетах «Звязда» (1995—1998), «Чырвоная змена» (1998—2002) — галоўны рэдактар, «Советская Белоруссия» (2002—2006). У 2006—2011 гадах дырэктар рэдакцыйна-выдавецкай установы «Літаратура і мастацтва». Адначасова ў 2009—2011 гадах галоўны рэдактар газеты «Літаратура і мастацтва», што ўваходзіла ў склад РВУ.

8 лістапада 2011 года прызначаны галоўным рэдактарам газеты «Звязда». З лістапада 2012 года — адначасова выконваючы абавязкі, са снежня 2012 — дырэктар-галоўны рэдактар Выдавецкага дома «Звязда». З кастрычніка 2011 года адначасова з'яўляецца старшынёй Мінскага абласнога аддзялення Саюза пісьменнікаў Беларусі.

Аўтар шэрагу краязнаўчых кніг. У тым ліку:

«Вяртанне ды… Беларусі» (1994), «За Цітаўкаю — Слабада» (1997), «Літаратурная карта Пухаўшчыны» (1998), «Далёкія i блізкія суродзічы» (1999), «Iгуменскі блакнот» (2000), «Рэкі і азёры ў паэзіі Рыгора Барадуліна» (2000), «І векавечны толькі край» (2000), «Ад зямлі, якая нарадзіла ці натхняе» (2001), «Былое маё ажывае» (2002), «Сцежкамі Iгуменшчыны». Перакладае з туркменскай мовы.

Лаўрэат прэміі Прэзідэнта Рэспублікі Беларусь «За духоўнае адраджэнне».

З 15 снежня 2016 года стаў намеснікам міністра інфармацыі Беларусі. 28 верасня 2017 года быў прызначаны міністрам інфармацыі Рэспублікі Беларусь.

Мікульчык Яўгеній Васільевіч нарадзіўся 20.08.1932 г. у весцы Міжрэчча. Генерал-лейтэнант (1989). Старшыня рэспубліканскага грамадскага аб’яднання Беларускі саюз афіцэраў. Сувязны партызанскага атрада імя Чапаева брыгады «Полымя».

У 1952 г. скончыў Пухавіцкую сярэднюю школу.

З  газеты “Беларуская Ніва”:

У генерал-лейтенанта Микульчика, как и у других офицеров БСО,  есть подшефная школа. Родная. Таковой Евгений Васильевич называет Пуховичскую среднюю школу. В нее он пошел почти сразу после окончания войны. В 2013 году  учебному заведению исполняется 150 лет. Экспозиции его музея, непосредственное участие в наполнении которого принимал генерал-лейтенант Микульчик, сохраняют богатый материал об освобождении Пуховщины и райцентра.

- Мой партизанский «стаж» начинает отсчет с октября 1943-го. Тогда мне было 11 лет, — вспоминает Евгений Васильевич.

 - Я — связной отряда имени Чапаева партизанской бригады «Пламя». Мой отец, брат, дяди — целая партизанская плеяда Микульчиков была тогда в районе. Когда фашисты оккупировали родную деревню Междуречье, мы с мамой — нас на тот момент было у нее шестеро — жили в землянке. Это называлось «семейным лагерем». Да, были и воробьи, вареные в кружках, и хлеб из желудей. Но голод, холод оказались для нас не самым жестоким испытанием…

У  1954 г. –Ленінградскае артылерыйскае вучылішча, 1955 – курсы перападрыхтоўкі афіцэраў пры Томскім зенітна-артылерыйскім вучылішчы, 1968 – Ваенна-палітычную акадэмію імя Леніна, 1972 – Вышэйшыя афіцэрскія курсы «Выстрал».

Праходзіў службу ў Прыкарпацкай, Сібірскай, Забайкальскай, Далёкаўсходняй ваенных акругах. Прайшоў усе ступені вайсковай службы: ад камандзіра ўзвода да члена Ваеннага Савета — начальніка палітупраўлення Сібірскай ваеннай акругі. Узнагароджаны ордэнамі Чырвонай Зоркі, Працоўнага Чырвонага Сцяга, «За службу Айчыне» III ступені, 15 медалямі.

Лабуш Николай Сергеевич родился 7 сентября 1951 г. в деревне Пуховичи. Профессор, доктор политических наук.

Выпускник 1968 года.

 В 1969 г. поступил в Киевское высшее военно-морское политическое училище, которое окончил с отличием в 1973 г. С 1973 по 1980 г. проходил службу офицером на кораблях Северного флота. В 1980 г. поступил на педагогический факультет Военно-политической академии в Москве. Успешное его окончание с золотой медалью в 1983 г. позволило Н. С. Лабушу заняться педагогической деятельностью в высших военно-учебных заведениях Министерства обороны: в 1983—1985 гг. — в Высшем военно-морском инженерном училище им. Ф. Э. Дзержинского (ныне Санкт-Петербургский Военно-морской инженерный институт); в 1987—1992 гг.в Военно-морской академии. В 1993 г. Н. С. Лабуш возглавил кафедру общественных наук Высшего военно-морского ордена Ленина Краснознаменного училища им. М. Ф. Фрунзе (ныне Морской корпус Петра Великого — Санкт-Петербургский военно-морской институт.

С 2001 г. Н. С. Лабуш — профессор кафедры международной журналистики Санкт-Петербургского государственного университета. Читает авторские курсы по проблемам информационной и национальной безопасности, массмедийных технологий регулирования политических конфликтов. Входит в состав специализированных советов по присуждению ученых степеней журналистского, социально-политического и педагогического профиля факультета журналистики СПбГУ и Санкт-Петербургского военно-морского института. 

В 2001 г. ему присвоено звание Заслуженного военного специалиста Российской Федерации.

Ралькевич Алла Васильевна родилась 24 июня 1950 г. в деревне Пуховичи. Директор ГУО “Марьиногорская гимназия”.

Выпускница 1967 года.

  В 1972 году окончила факультет английского языка Минского государственного педагогического института иностранных языков. Работала учителем, потом 9 лет директором Пуховичской средней школы. В 1993 году назначена директором Марьиногорской гимназии.

Являлась заместителем председателя Постоянной комиссии Совета Республики Национального собрания Республики Беларусь по демографической безопасности и социальному развитию.

Алла Васильевна является автором более 15 статей, посвящённых развитию школы.

Награждена почетными грамотами управления образования Минской области, грамотами Министерства образования, знаком «Отличник образования», орденом Почета.

Беседин Александр

2021 год

Кубок Белгородской области (Россия) по бодибилдингу и фитнесу:

• Категория “Бодибилдинг мастера” – золото;
• Категория “Бодибилдинг свыше 90 кг” – золото.

Абсолютный чемпион кубка Белгородской области.

34-й чемпионат Республики Беларусьпо бодибилдингу и фитнесу:

• Категория “Бодибилдинг мастера” – золото;
• Категория “Бодибилдинг свыше 90 кг” – золото.